Kitap hakkında: 2006 / Luigi Pirandello, bir oyun yazarı olarak, tiyatroyla ilgili yeni fikirlerin sahnede somutlaştırılmasını ana görevi olarak belirledi. Yönetmenlikle ilgili eski fikirleri kökten değiştirmesini gerektiren bir gösteri. Pirandello, bu yıllarda Ibsen ve özellikle Shaw'un entelektüel drama geleneklerini geliştirerek ve bunları "grotesk" tiyatronun başarılarıyla zenginleştirerek en ünlü felsefi oyununu yarattı: "Yazar Arayışında Altı Karakter". (1921), “IV. Henry” (1922), “Herkes Kendi Yolunda” (1924), “Bugün doğaçlama yapıyoruz” (1930), vb. ifade, “yüz” ve “maske” çelişkisi, gerçeklik ve rüyalar, gerçeğin göreliliği vb. “Yazar Arayışında Altı Karakter” adlı oyunda aksiyonu daha teatral hale getirme fikri Pirandello'yu Rönesans'ta popüler olan "tiyatro içinde tiyatro" tekniğine dönüyoruz. Perde açıldı ve sahnede yeni bir oyunun provasıyla meşgul oyuncular var. Şu anda oditoryumdan parlak ışıkla aydınlatılan altı karakter beliriyor: Baba, Anne, Oğul, Üvey Kız, 14 yaşında bir erkek çocuk ve 4 yaşında bir kız. Oyun yazarı, karakterleri grubun oyuncularından ayırmak için doğaçlama komedi tekniğini kullandı ve karakterlere maskeler "taktı" ve her birinin özünü ifade etti: Baba - pişmanlık, Anne - acı, Oğul - aşağılama, Üvey kız - intikam. Karakterler, kendilerini sanatsal görüntülerde somutlaştıracak ve yönetmene dramalarını sahnede sahnelemesini teklif edecek bir yazar arıyor. Pirandello kasıtlı olarak iki planı çarpıtıyor: gerçek (oyunun provasını yapan oyuncular) ve gerçek dışı, fantastik (yazılı olmayan bir komediden karakterler). Pirandello'ya göre hayal gücünün yarattığı karakterler, oyuncular kadar gerçek, hatta hayattan daha gerçek..